PERSOONLIJK: EN TOEN WAS ER INEENS DIE BURN OUT

Als eerste wil ik even zeggen, wat leuk dat je er bent! En dat je de moeite hebt genomen om deze blog van mij te lezen. Ik wil graag wat persoonlijks met jullie delen, en je mag het weten hoor, ik vind dat dus best wel spannend. Ik ben best een open boek. In real life. Online ook wel, maar zodra het echt heel persoonlijk is, denk ik er toch wel twee keer langer over na om me open te stellen.
Waarom?  Omdat ik jou niet kan zien. Ik zie de blik in je ogen niet. Ik zie niet hoe je naar me kijkt. Ik kan jou niet aanvoelen. Ik zie je reactie niet.
Normaal gesproken -in het echte leven-  maak ik eerst een kletspraatje met iemand. En voelt het goed? Dan gooi ik mijn boek open. Dat gaat bij mij vrij gemakkelijk kan ik je zeggen. Maar online is er toch iets meer afstand, een drempel. Maar ik heb de afgelopen tijd al gemerkt – ik liet jullie soms via persoonlijke posts op Instagram weten hoe het met mij ging – dat die openheid me ook veel gebracht heeft. Ik vind het zo belangrijk om echt mezelf te zijn. Ook met mijn minder succesvolle kanten zeg maar. En ik heb gemerkt dat wanneer je meer open bent online – dat je je met veel meer mensen verbonden kunt voelen. En het is fijn om dingen met elkaar te kunnen delen. Ik heb het afgelopen half jaar zoveel lieve en steunende berichtjes gehad. Dank daarvoor!! En daarnaast is het ook ontzettend fijn en dankbaar om te merken dat je openheid gewaardeerd wordt, dat mensen blij zijn dat je ook je minder happy kant laat zien. Ik hoop dat ik met mijn openheid anderen en misschien ook jou mag inspireren, op welke manier dan ook. En ik hoop anderen tot steun te zijn. Ik wil graag laten zien dat er zoveel meer is dan alleen buitenkant. Dan alleen mooie outfits. Ik wil graag mijn verhaal met jullie delen. Dit gaat me never lang niet lukken in één blog,  dus vermoedelijk worden er nog wat onderwerpen op een later moment uitgewerkt. Omdat ik erin geloof dat velen van jullie hier misschien ook wat aan kunnen hebben. En ik overweeg serieus om een boek te gaan schrijven. Maar ik wil niet gelijk teveel hooi op m’n vork nemen dus ik beloof nog niks 😉

Degenen die me echt al heel lang volgen hebben mijn ontwikkeling vanaf de zijlijn meegemaakt. Van verkoopster in een kinderkledingzaak, naar een veel gevraagd kinderstyliste. Mijn blog is uitgegroeid van hobby naar een professioneel kindermode platform. Kindermodeblog mag ik met trots een van de grootste kindermode websites van Nederland noemen! Jullie zien de voorkant en vooral de mooie dingen van Kindermodeblog, maar het is zoveel meer. Ook dat kan ik niet even 1-2-3 omschrijven, maar en zit een heel logistiek gebeuren en netwerk achter. We hebben een kantoor. Er is personeel. Het is een onderneming met alles erop en eraan. Leuke én minder leuke dingen. Bloed, zweet en tranen. Ik heb echt letterlijk de weg bewandeld van niets naar iets. Elke keer als ik eraan denk hoe ik begonnen ben, met helemaal niets (geen geld, maar alleen een laptop en heel veel liefde) en wat er nu is, dan voel ik me trots en heel dankbaar.

Het ging ook heel erg goed. Er was lang niets aan de hand. Zo leek het. Maar als ik er nu op terug kijk… dan was het toch niet gezond. Mijn levensstijl. En mijn werk – privé balans. Ik dacht dat ik alles onder controle had, bracht veel tijd met de kinderen door en werkte hard aan mijn bedrijf.

Alles leek mij heel erg voor de wind te gaan! En ja, dat was in zekere zin ook zo. Ik werkte met de mooiste merken samen, werd ingevlogen door internationale kindermode merken en beurzen en sliep in luxe hotels. Het was ook fantastisch, en ik heb daar ook lange tijd enorm van kunnen genieten. Ik voelde me zeker ook heel dankbaar. Maar een groeiend bedrijf, met steeds meer verantwoordelijkheden en deadlines, hoe je het went of keert, dat brengt toch stress met zich mee. Ook werd de druk steeds groter, en waren er wat tegenslagen. En dat is zeker niet erg, want je leert ervan, maar het geeft gewoon stress. Punt. En een beetje stress is ook geen probleem. Als de rest van je leven – de overige omstandigheden- op dat moment op rolletjes loopt. En misschien ook als je iemand bent die beter tegen veranderingen kan dan ik. Maar het laatste jaar was het gewoon allemaal even teveel. Oliver naar school, wat ineens na 2 weken erg moeizaam ging. Plus hij werd vanaf dat moment meerdere keren per nacht wakker. Doei slaap! Mijn man kreeg een nieuwe baan waarvoor hij veel ging reizen, en ik maakte me zorgen over de gezondheid van mijn ouders. Dat zijn allemaal stress factoren die je normaal gesproken best kunt opvangen, maar mijn ritme in combinatie met een mega drukke job, waarbij je ook nog eens 24/7 online bent, en de hoge eisen die ik aan mezelf stelde… Ik wilde daarnaast ook graag veel tijd met m’n kinderen doorbrengen. Dus ik ging minder werken – in uren -, maar ondertussen moest ik eigenlijk steeds meer doen. Mijn mailbox was niet meer bij te benen, en ik liet daardoor steeds meer taken vallen waar ik ontzettend blij van word. En achteraf gezien bleek dus ook, dat ik heel weinig tijd voor mezelf had. Ik kwam echt op de laatste plaats, zonder dat ik me daar bewust van was. En ik snap nu ook, dat dat dus gewoon echt niet goed is. Maar het grappige is dus, als je druk bent, dan heb je het eigenlijk niet zo in de gaten. Je agenda is gewoon gevuld en je raced van het een naar het ander. En je denkt dus dat het allemaal prima gaat, en dat het binnenkort vast wel wat beter gaat, als je het even wat rustiger aandoet…. Grappig he?! Dat ze dat dacht.

Want toen was daar de Burn Out. Het ging echt even niet goed met mij. Ik was intens vermoeid. En ik kon wel janken. Wat na een aantal weken ook gebeurd is hoor, vijvers vol 🙂  Eerder vorig jaar hikte ik al eens een beetje tegen dit cruciale kantelpunt aan, maar met een beetje rustiger aandoen was ik toen vrij snel boven Jan. Maar in december sloeg er dus een soort bom in, en ging ik de vermoeidheid voorbij. Ik kreeg lichamelijke klachten. Meer dan alleen erge vermoeidheid. Ik kreeg last van een drukkend gevoel op de borst. Ik werd bang om een hartaanval te krijgen. Het voelde alsof ik een hele erge griep had, zonder daadwerkelijk griep of koorts te hebben. Ik kon gewoon niet meer! Ik was volledig opgebrand. Ik kon niet meer tegen prikkels en alles werd me snel teveel. En ik dacht, als ik nu doorga, dan val ik straks dood neer. Bij die gedachte zag ik mijn leven aan me voorbij flitsen. Ik zag mijn jonge kinderen zonder moeder opgroeien. En alles schreeuwde in mij dat ik een grens had bereikt. Ik was ineens heel bezorgd over mijn eigen lichaam.  Maar kon alles toen nog niet goed plaatsen. Het voelt op dat moment, alsof het je ineens overkomt. Je weet niet wat er aan de hand is, en je verliest het vertrouwen in je lichaam. 

Maar binnen een paar weken was ik weer hersteld (dacht ik), dus ik ging gewoon weer volle bak aan het werk. Ik ging in januari 5 dagen naar Italië voor Kindermodeblog, en vervolgens nog 4 dagen naar een kindermode beurs in Copenhagen. Italië ging prima, maar Copenhagen was opnieuw de druppel. Ik voelde me tussen de bedrijven door doodmoe. Maar telkens als ik weer even had bijgeslapen, dan kon ik weer! Ik was echt Jantje huilt, Jantje lacht. En nu snap ik hoe het werkt, het heeft allemaal met “de batterij” te maken. Die je leeg laat lopen en die je moet opladen. En dat ding is echt goud waard. Na een half jaar – inclusief therapie, mindfullness en yoga – én veel goeie gesprekken met hele fijne mensen, begin ik deze “ziekte” beter te begrijpen. En aan te sturen. En ik ben ook echt heel blij dat dit me overkomen is. Hoe gek dat ook voor jou nu misschien klinkt.

Ik ben op dit moment best wel ver in mijn herstel. Maar ik juich nog niet te vroeg, want zoiets gaat in golfbewegingen. En nog niet alle klachten zijn 100% verdwenen. Maar ook oorsuizen, iets waarmee ik het heel moeilijk heb gehad, kan ik nu beter verdragen. En ik kan gelukkig weer heel veel doen, ben weer lekker aan het werk, heb best veel nieuwe energie, heb een veel betere werk prive balans. En ik voel me veel rustiger. Tevredener. En relaxter. Ik voel me het overgrote deel van mijn dagen echt heel gelukkig. Heb ook steeds gezegd dat ik ergens heel blij ben dat dit me overkomen is, en daar blijf ik bij. Ik kan weer genieten van rust en stilte in mijn leven, voel geen druk meer om continue iets te ondernemen. Ik geniet enorm van mijn man en kinderen. Onze band is nóg sterker geworden. Over all gezien heb ik onwijze stappen gemaakt. Op lichamelijk gebied, maar ook als mens. Hoe ik dat gedaan heb en wat mij hierbij geholpen heeft, daar zal ik binnenkort wel een boekkie over open doen. En ik word ook nog steeds zó gelukkig van kinderkleding en Kindermodeblog. Dit heeft me ondanks alles steeds weer nieuwe energie gegeven, maar ik heb daar nu wel een betere focus in aangebracht. En ondanks dat ik het afgelopen half jaar minder dan een halve kracht was, ben ik er toch vol voor gegaan. Sophie en ik hadden dagelijks contact om alles door te spreken. Ik bleef me lekker met vanalles en nog wat bemoeien, puur omdat ik het ook TE leuk vind, mijn Kindermodeblog….Maar wauw, wat een top PA, die me door dik en dun gesteund heeft.

Bijna genoeg over mij. Maar laten we eerlijk wezen, ik ben natuurlijk bij lange na niet de enige met ” dit probleem”. DIT, de – druk(te)- struggle, is op dit moment zó aan de hand! Veel mensen, vrouwen, moeders, en jongeren raken uit balans. Ze zijn vermoeid, overprikkeld en zoeken naar meer rust en vrijheid in hun leven. Bijna iedereen kent op dit moment wel iemand in zijn omgeving die het even niet meer aankan allemaal. Die struggelt met balans. De kranten en tijdschriften koppen zich ook een ongeluk. Een vriendin zei laatst nog: vandaag of morgen staat er op de voorpagina “Heel Nederland overspannen.” Grappig genoeg kopte de krant de dag erna: 25% procent van alle studenten kampt met burnout klachten. Ik schrik daar dus echt van. Dit is toch niet normaal?

Sommigen van jullie hebben alles perfect op de rit en bij sommigen van jullie zal dat ook vast en zeker zo blijven. Maar het is niet altijd wat het lijkt. Ik had nl ook alles heel erg op de rit. Gezin en kids liepen lekker, mijn bedrijf groeide flink door, we zaten gewoon in een sneltrein die doordenderde en ik voelde me gewoon gelukkig. Soms wel een beetje moe, dat wel. Maar alles nog redelijk onder controle zullen we maar zeggen. Dat ik ondertussen nul tijd voor mezelf had, totaal geen ‘ echte’ rust nam, dat had ik niet eens in de gaten.  Heel lang. Alles onder controle. Alles ok. Druk, maar prima te handelen. Dacht ik. But I was wrong. Want ineens knapte mijn elastiekje… en toen was het gedaan.

Gelukkig kan ik nu weer heel veel doen, en komen de tranen alleen als ik door iets geraakt word. Positief of negatief, ik ben gevoeliger geworden. Nee, ik was het eigenlijk altijd al, maar door altijd druk te zijn, was ik verder van mijn gevoel verwijderd. Misschien was ik ook wel verhard. Maar het zachte ei is weer terug. En ze kan keihard NEE zeggen. En ze is ontzettend blij en dankbaar hoe alles nu loopt. Ik heb weer nieuwe energie voor de kinderen, man en bedrijf. Ik weet nu beter wat ik wil (en niet) En mede hierdoor hebben we recent een aantal geweldige nieuwe samenwerkingen gesloten. Ik heb een smile op m’n gezicht. Maar mocht er volgende week weer een traan voorbij komen, dan laat ik het ook weten.

Dankjewel voor het lezen en tot heel snel!

Heel veel liefs,

Free

(leuk als je hier of op FB / Insta een berichtje achterlaat)

Volg me hier via Kindermodeblog Insta, maar haak ook gezellig aan voor ander soort posts van mij persoonlijk op @frederiekewieberdink

Foto’s door Alina Krasieva