De liefde voor panter blijkt erfelijk te zijn

Iets waar we een tijdje geleden enorm om in een scheur hebben gelegen, wil ik nu graag met je delen. Ik heb geen foto van dat moment, maar ik hoop toch dat je het zometeen helemaal voor je ziet. De reden dat ik vandaag met deze blog op de proppen kom, is omdat ik er deze week weer aan moest denken. Doutzen noemde haar maillot tijdens het aankleden -met zo’n heel lief peutergeluid- ‘sokkenbroeeeeek’! Ik dacht terug aan dat grappige voorval….overigens heeft haar spraak de laatste weken een vogelvlucht genomen. Ze kent ze nu als geen ander het woord; pyjama jas 🙂

Even voor de nieuwe volgers -mocht je ♥Kindermodeblog.nl nog niet tot op de laatste blog hebben uitgepluist- ik heb een enorme crush op alles wat van panterstof is. Waar de ene vrouw er bijna van over haar nek gaat en het direct op een negatieve manier associeert met de veerkampjes, gaat mijn hart juist sneller kloppen van dit dierenvelletje. Ik voel meestal zelfs een soort opdringerige hebberigheid opborrelen, maar let wel; het moet wél de juiste kleur en karteling hebben. Voor diegene die nog even terug willen lezen hoe het ook alweer zat: KLIK HIER

Nu over naar mijn vader, de oppasopa. Degene die hem kennen, zien hem nu voor zich. Voor diegene die hem niet kennen, het woord opa is hem letterlijk op het lijf geschreven. Het is een lief klein mannetje om te zien, met grijze haartjes, een ribbroek, een geruite blouse én een bril. Hij heeft nog nooit een klap om mode of kleding gegeven, zijn verstand van mode bevindt zich dus ergens rond het nulpunt. 😉
Toen ik laatst thuis kwam van mijn werk, vroeg ik als altijd; hoe is het gegaan vandaag? Mijn vader antwoorde; “Perfect! Het enige moment waarop Doutzen hevig begon te huilen en te protesteren, was toen we naar buiten wilden gaan.” Omdat Doutzen een buitenspeel-kind is vroeg ik verbaasd, waarom dan? “Ik weet niet wat het is. Ik snap er niks van. Het was vorige week ook al. Ze geeft de hele dag geen kick, is poeslief. Maar zodra ik haar jas aantrek dan wordt ze toch kwaad. Huilen, krijsen, niks is dan goed. Maar ik geef daar niet aan toe. Ik wil gewoon dat ze haar jas aantrekt” Hier snapte ik eigenlijk nog minder van. Nog verbaasder vroeg ik dan ook, welke jas trek je haar dan aan? Mijn vader antwoorde: haar panterjas! Haar panterjas?? Haar panterjaaaaas? Hahaha, dat is geen jas joh, dat is een pyjama!! Hahahaha….
Die arme Doutzen die steeds in haar pyjama naar buiten moest. Die snapte er natuurlijk hélemaal niks van. Dan vertelde Opa haar dat ze naar buiten gingen en moest ze vervolgens haar pyjama aantrekken. Hoe verwarrend is dat voor een peuter van twee! Hahaha 🙂

Wat bleek nou? Wat ik serieus dus echt niet wist – nee écht niet- blijkt mijn vader óók een crush op panterstof te hebben. Wat??? Hahaha! Ik dacht altijd dat alleen fashionable people van panter houden én mensen uit het veerkampjes milieu. Maar mijn vader? Nóóit gedacht, nooit geweten ook. Sterker nog, hij blijkt deze crush al vanaf jongs af aan te hebben, nét als ik!! Daarom wilde hij ook zo graag dat Doutzen dat jasje aantrok. Hij vond het zó’n leuk jasje. Valt die panter-appel toch niet zo ver van de boom. 😉